Θωμάς Τσαλαπάτης "Άλμπα"

Ο Θωμάς Τσαλαπάτης βρήκε χρόνο για τον χρόνο. Αποτραβήχτηκε και μπόρεσε να δει την «ουρά» του που για λίγο σκάλωσε στην απαίτηση του ποιητή. Στην επιθυμία του να ανακαλύψει από πού προέρχεται η σκόνη, η λάσπη και η πνοή που μας γεννά, μας αναγεννά, μας «πεθαίνει». Και μπορεί να μην έφτασε εκεί που δεν μπορεί, ωστόσο δημιούργησε την κατάλληλη γέφυρα για να περπατήσει κι αν μπορέσει, κάποια στιγμή, να ακουμπήσει το ακίνητο-κινητό σημείο που δεν σταματά να δημιουργεί και να καταστρέφει.

Την ονόμασε «Άλμπα» και είναι ό,τι αποκαλύφθηκε από «Το ξημέρωμα είναι σφαγή κύριε Κρακ» (εκδ. Εκάτη). Η 2η ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη έχει φως. Η εκροή φωτός δεν είναι ευφημισμός και χαριστική φιλοφρόνηση. Ο Τσαλαπάτης δεν αποτελεί εξαίρεση απ’ αυτούς που προσπαθούν να δικαιώσουν τον τίτλο του ποιητή. Το δεύτερο βήμα είναι το πιο σημαντικό και η αρχή της αρχής. Ε, με αυτή τη συλλογή κερδίζει το δικαίωμα να συνεχίσει να (μας) μαθαίνει τον κόσμο. Όταν διαβάσεις την «Άλμπα», τότε μπορείς να συνδέσεις την αρχή με το τέλος. Ναι, ο Τσαλαπάτης αφηγείται την ιστορία της Άλμπα και μας υποδέχεται με το εξής απόσπασμα από τις«Αόρατες πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο: 

Η κάθε πόλη παίρνει σχήμα από την έρημο 

στην οποία αντιστέκεται. 

Η μνήμη είναι ο δρόμος (μας)

Η επιλογή του να ταυτίσει (;) την πόλη Άλμπα με την κοπέλα Άλμπα είναι ο θεμέλιος λίθος για την ανάπτυξη του ποιητικού λόγου. Δεν είναι μόνο το φανταστικό που αξιοποιείται. Είναι η δημιουργία πεδίου για να συναντηθούν παρούσες αλληγορίες, ο αναρχισμός-σουρεαλισμός του Νταλί, ο Τ.Σ Έλιοτ. Ο πίνακας του Ισπανού «Η επιμονή της μνήμης» είναι η φωτογραφία που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει βάλει την κείμενο-λεζάντα ο ποιητής. Όσον αφορά στον Ελιοτ, βλέπεις κάτι από τα «Τέσσερα Κουαρτέτα», ενώ κάπου αντανακλά και το «Solaris» του Α. Ταρκόφσκι.

Στη σελίδα 26 γράφει

Εδώ όλα αναπνέουνε σε παρένθεση.

Και λίγο πιο κάτω

στη γειτονιά αυτή κατοικούνε αποκλειστικά Νίτσε.

Με τον τρόπο αυτό αποτυπώνει τη ροή εκτός γραμμικού συνεχούς και την ενθρόνιση της Φιλοσοφίας στη θέση του ερμηνευτή του Πανδαμάτορος.

Ο Τσαλαπάτης τιμά την «υπογραφή του υπαρξισμού», τη γλώσσα, υποτάσσει τον άνθρωπο στο μεγαλείο του τοπίου και του χρόνου, μας μεταφέρει τον παλμό της ζωής που δεν τελειώνει ποτέ, θυμίζει ότι ο ήχος «κουβαλά» τον χρόνο και κάθε φορά πορευόμαστε χάνοντας και μια λέξη την οποία θα ξαναβρούμε, αφού η μνήμη είναι ο δρόμος που διαβαίνουμε, διαβήκαμε και θα διαβαίνουμε.