Σαν ένα λουλούδι με κάθε φύλλο διαφορετικό.
Σα μία διαρκή πτώση που κάθε επίπεδο είναι άλλος κόσμος.
Ψάχνοντας τις πόρτες που δεν υπάρχουν τοίχοι να τις
συγκρατούν.
Ένα ταξίδι από τον πόνο στην οργή με το φόβο του κενού.
Περιφέρομαι στη γλώσσα να βρω την αλήθεια μου ξεχνώντας πόσο
δειλός γίνομαι.
Ξεχνώντας πόσο δειλό με κάνουν οι ίδιες μου οι σκέψεις.
Μία αέναη κίνηση αποφυγής.
Κινήσου, μπορείς να αποφύγεις το νερό της καταιγίδας;
Ένας κόσμος πνίγεται στην επιφάνεια της θάλασσας.
Λίγοι πνιγόμαστε στο βυθό με τα τέρατα.
Εκεί στην επιφάνεια, σιχαμερά πλάσματα πατούν και κτυπούν το
ένα πάνω στο άλλο, ουρλιάζοντας, δαγκώνοντας τα πόδια των υπολοίπων και μία
τεράστια πυραμίδα από ανθρώπινα κορμιά με βλέμματα απελπισίας αναδύεται.
Πόσο τρόμο να προκαλεί αυτή η εικόνα;
Πόσο πόνο να προκαλεί η συνείδηση ότι αυτό δεν είναι εικόνα;
Ένας ήρωας αχνοφαίνεται στο χνώτο.
Μία θολή μορφή καλοκάγαθου πολεμιστή στη λάμψη του ματιού.
Καθαρή ορμή φυλακίζει το χρόνο και η πυραμίδα καταρρέει.
Επιτέλους! Τώρα που πνίγηκα μπορώ να αναπνεύσω!
Τώρα που πνίγηκα μπορώ να δω τον έξω κόσμο.
Είναι ένα χαμόγελό σου που με ενώνει αρμονικά με τον έξω
κόσμο.
