Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

MERCURY PRIZE NOMINATIONS 2011

Αυτά  είναι  τα δώδεκα  άλμπουμς  που  προτάθηκαν   για  το  Mercury  Prize   2011 :
  • Adele - 21
  • Anna Calvi - Anna Calvi
  • Elbow - Build A Rocket Boys!
  • Everything Everything - Man Alive
  • Ghostpoet - Peanut Butter Blues and Melancholy Jam
  • Gwilym Simcock - Good Days At Schloss Elmau
  • James Blake - James Blake
  • Katy B - On A Mission
  • King Creosote & Jon Hopkins - Diamond Mine
  • Metronomy - The English Riviera
  • PJ Harvey - Let England Shake
  • Tinie Tempah - Disc-Overy   

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

FUCKED UP "David comes to life"

     Toronto's fucked up possess quite a few barriers to entry. There's the fitting yet unfit-for-print name, for starters. Then there are the band's chaotic live shows, during which gargantuan frontman Damian Abraham -- imagine the Neverending Story's Rockbiter, 
only beardier -- often bonks his noggin till it bleeds. Finally, there's the music itself, a hardcore punk-indebted slurry of grunt-gargling vocals, serrated feedback squalls, and densely packed lyrics that cover everything from police brutality to metaphysical phenomena. It makes for great workout music, provided your workout consists of jogging through 
a quarry while on mescaline.
The band's maximalistic approach means that even the most ostensibly straightforward task -- writing a collection of songs about love -- becomes a huge undertaking, as evidenced by David Comes to Life, Fucked Up's third studio album and first kinda-sorta musical. An 18-song bildungsroman that runs nearly 80 minutes, David is alarmingly caustic, disarmingly graceful, and loaded with all sorts of unnecessary lyrical twists and fake-outs. It's one 
of the most overly complicated hard-rock records 
of the past ten years. It's also one of the best.
     The tale of a glum factory drone who may or may not have killed his soul mate, David rarely makes a lick of sense; the characters are too thinly drawn, and the escape-hatch plot-reveals too cynically gimmicky, while the story line requires 
a novella's worth of liner notes to comprehend 
(a series of accompanying seven-inches may flesh 
out the characters, though that feels a bit like a cheat). As a cohesive musical statement, it's a mess. The only way this thing will play on Broadway is if someone blasts it out of an unmarked van parked in Times Square.
     But David's core themes -- romantic self-defeat, misplaced deification -- are so resonant and sturdy that the songs stand on their own. And holy moly, those songs! Fucked Up, or more specifically, founding member and lead guitarist Mike Haliechuk, layer track upon track until they achieve a sort of black-hole density. Haliechuk and fellow guitarist Ben Cook send power chords swooping and soaring like a giant's scythe; Jonah Falco's drums kick with rat-a-tat urgency; and Abraham's roar rises high and rings clear, aided by backing vocalists Jennifer Castle and Madeline Follin of Cults.
    That David is so immediately enthralling isn't exactly a shock; the band's 2008 breakthrough, The Chemistry of Common Life, revealed a combative crew increasingly at ease with melody. And now, Fucked Up stretches well beyond their get-in-the-pit predecessors, with the album veering off from any semblance of hardcore doctrine, incorporating Unforgettable Fire-style, crystalline guitar wails ("The Other Shoe") and even touches of art-damaged '80s 
indie rock ("A Slanted Tone" sounds like an Athens, Georgia college-basement experiment gone wonderfully awry).
      That such moments orbit a nebulously structured narrative doesn't really matter -- 
a leaner, more logical band wouldn't be anywhere near as interesting; and besides, David's epochal enough as it as. For years, numerous hacks -- yours truly included -- have been tossing around the phrase "post-hardcore" with little care, diluting an already amorphous term by throwing it at any group with speedy time signatures and a few effects pedals. Fucked Up, though, have finally provided a proper definition, with a sound that pushes hardcore out of the VFW halls and basement shows and into the arena. 
Can't wait to see how their name looks 
on the marquee.
[Review  from  the  Spin magazine]

"Mια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ευρώπη" του Κώστα Τσιαχρή

      Ακόμη  κι ένας  καλοπροαίρετος  και μετριοπαθής   παρατηρητής  των  πραγμάτων   θα άρχιζε να   ανησυχεί   για   τη  φωτιά     που   απειλεί    να      αποτεφρώσει    μια  για  πάντα   το     Ευρωπαϊκό   όραμα   , έχοντας   για  σπινθήρα    την κρίση   χρέους  των χωρών   του     Νότου . Οι  ευγενικές    επιδιώξεις  ,  τα   ανθρωπιστικά   ιδεώδη   και  οι   αισιόδοξες   διακηρύξεις   των  πρωτεργατών   της   ενοποίησης    κινδυνεύουν   να  ξεπέσουν  σε ρητορικά   τεχνάσματα  , που  συγκαλύπτουν    την αέναη  επιθυμία    του  ισχυρότερου  να  εφευρίσκει   τον καταλληλότερο κάθε φορά  τρόπο , για  να  θωρακίζει  και  να   πολλαπλασιάζει   τα  υπάρχοντά  του .Αποδείχτηκε  μάλιστα    ότι   η  οικονομία   είναι  ο νευραλγικός  εκείνος  τομέας   ο οποίος   καθορίζει   το  πολιτικό μέλλον  των πάσης  φύσεων  συνασπισμών   κι ότι στην περίπτωση  της   Ευρωζώνης   δεν ακολουθήθηκαν   όλα  τα απαραίτητα  βήματα  που δεν θα  επέτρεπαν  στον  οικονομικό παράγοντα  να παρασύρει   και  να εκμηδενίσει   το  ιδεολογικό  υπόβαθρο   της   ενωμένης  Ευρώπης .  Κι  εδώ  αρχίζει    κανείς  να   προβληματίζεται  για  το   τι   απέγινε    μέσα   στα  σπλάχνα   της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης   εκείνη  η περίφημη  διακήρυξη   του  Αμερικανού  προέδρου   Wilson  για   την αυτοδιάθεση  των  λαών .
    Πριν  απαντήσουμε  σ’ αυτό   , ας  δούμε  κάτι   παράδοξο  .Αυτό  που πραγματικά   προξενεί  απορία   στο  εγχείρημα   της  Ευρώπης   είναι  η απόπειρα   να  συνυπάρξουν  κάτω από  τη στέγη  ενός  κοινού  πολιτικού  μορφώματος   εντελώς  διαφορετικές  εθνότητες  , χωρίς  όμως  να   καλλιεργηθεί  προηγουμένως  συστηματικά   η  ιδέα   της  κοινής  πολιτισμικής  καταγωγής  ,ώστε  να τραφούν    μ’ αυτήν   τα  φρονήματα    όλων   των  Ευρωπαίων . Έτσι , ο  Έλληνας  ποτέ  δεν έπαψε  να αισθάνεται   Έλληνας  και  ο   Ολλανδός  Ολλανδός . Θα  αντιτάξει  βέβαια κάποιος  ότι  οι    ιδεολογικές   αλλαγές     απαιτούν  μεγαλύτερα  περιθώρια  χρόνου  , για να   συντελεστούν . Το μυαλό   του   ανθρώπου   είναι   κατά   κανόνα   συντηρητικό   και  οι ανακατατάξεις   το τρομάζουν   . Συμφωνώ  αλλά  το παράδοξο  παραμένει . Η  βεβιασμένη  μεταμόρφωση   της   Ευρώπης   σε  ομοσπονδιακή  κρατική  οντότητα  χωλαίνει  αρχικά  ως προς το   σημείο  της   ιδεολογικής  απόστασης     μεταξύ   των   λαών  της .
    Μειονεκτεί  επιπλέον   και  στο  επίπεδο   της σύγκλισης  του βιοτικού επιπέδου  μεταξύ   των  διαφορετικών  εθνοτήτων  .Δεν  μπορεί   δηλαδή να προωθηθεί   η  ιδέα  της ομοσπονδίας     μέσα  σε ένα  περιβάλλον ανισοτήτων   , χωρίς   την  εφαρμογή  μιας  ενιαίας  οικονομικής  πολιτικής  που  θα  εξισορροπεί   , μέσα  σε  ένα   εύλογο αλλά σύντομο   χρονικό   διάστημα  , τα  οικονομικά  μεγέθη    των   περιοχών   που  θα  ενταχθούν  σ’ αυτήν  .  Κάτι  τέτοιο    δεν έχει  συμβεί  μέχρι  στιγμής   στην  Ευρωπαϊκή   Ένωση  , αν και έχει  διαβεί   αρκετός   χρόνος  από  τη  σύστασή  της .   Οφείλουμε  βέβαια  να παραδεχτούμε  ότι  δεν είναι   εύκολο   εκείνος  που  απολαμβάνει  ένα   ψηλό   βιοτικό  επίπεδο  να  θελήσει  να κάνει  παραχωρήσεις   και   να  φορολογηθεί  ασφυκτικά  , προκειμένου  να πετύχει  ένα  τέτοιο πείραμα .  Αντίστοιχα  , όμως,   δεν είναι   εύκολο   κι  εκείνος  του οποίου  το επίπεδο  διαβίωσης  είναι   και   παραμένει   χαμηλό  ,  να   πεισθεί   για  την αναγκαιότητα   του   ίδιου  πειράματος  και  να μην αναπτύσσει  εθνικιστικά   αντανακλαστικά . Η  επιλογή  του  να  επιδιώκεται    η σύγκλιση   σε όλα  τα άλλα  επίπεδα   εκτός    αυτού  της εισοδηματικής    πολιτικής   μοιάζει  με  ένα  καλομαγειρεμένο  φαγητό  χωρίς  αλάτι . 
     Και  για να επιστρέψουμε   στο  ζήτημα  της αυτοδιάθεσης ,   είναι   απολύτως εύλογο  ότι  από τη  στιγμή  που μία χώρα  εντάσσεται   σε   έναν   ευρύτερο   σχηματισμό , να εκχωρεί  ένα  μέρος   από   την  αυτονομία  της   στο  όνομα  των  κοινών επιδιώξεων   και    της χάραξης   μιας   παράλληλης   στρατηγικής   για  την αντιμετώπιση   σημαντικών   προβλημάτων . Με  μία  όμως   προϋπόθεση   : ότι  μία  τέτοια  επιλογή   αντισταθμίζεται   από   κάποια  πλεονεκτήματα  στους περισσότερους τομείς   της  εσωτερικής  πολιτικής   ζωής , και  κυρίως   στα δημοσιονομικά  ζητήματα [χωρίς   φυσικά  να  απαξιώνω   τη δυναμική   που έχουν  και  τα  κοινωνικά  και   πολιτισμικά  αγαθά   στο   σύστημα  των  αξιών  ενός  λαού ] .Όσο  ένας   λαός  , παρά  το  γεγονός  ότι   ελέγχεται  με υπόγειο  τρόπο ,  ευημερεί    μέσα   στα  πλαίσια   μιας   πολιτικής  ή   οικονομικής    Ένωσης  , τότε   όλα  εξελίσσονται  ομαλά   και   η αντίδραση   για   τον  περιορισμό της απόλυτης[αν  υφίσταται   κάτι  τέτοιο]    ανεξαρτησίας  του  είναι  αμελητέα . Όταν  όμως διαπιστώνει   ότι   η καθημερινότητά   του   γίνεται  περισσότερο  φορτική   και   ότι   η απώλεια  της   εθνικής  κυριαρχίας   δεν έχει  κανένα  αντίκρισμα    για   τον ίδιο  και το  μέλλον του ,  είναι  αναπόφευκτο   να   διασαλεύεται  μέσα  στο μυαλό  του  η αναγκαιότητα   της  παραμονής   του  λαού   του   σ’  αυτό  το  ιδιότυπο  καθεστώς  ομηρίας  .
   Ας  ζυγίσουν  επομένως   υπεύθυνα  οι  εγκέφαλοι   της  Ευρωπαϊκής   Ένωσης  τι είναι   αυτό   που   θα θέσουν  ως προτεραιότητα  στο αμέσως επόμενο χρονικό  διάστημα, αν   θέλουν  πραγματικά    να   αποφύγουν  τους τριγμούς    στο   οικοδόμημα  που   σχεδίασαν  : επιθυμούν  μία  Ευρώπη   με  έναν  ομοσπονδιακό  μανδύα   αλλά  με  έναν  πυρήνα   ανισοτήτων    ή  μία   Ευρώπη  που   θα  τιμά  το πολιτισμικό  της υπόβαθρο  και   δεν θα δίνει   στους πολίτες  των  λιγότερο αναπτυγμένων  περιοχών  της    την αίσθηση  ότι  υποτάσσονται   σε μία απρόσωπη  μηχανή εξουσίας   κι ότι  έτσι   ταπεινώνεται   η εθνική   τους  υπερηφάνεια ; Η  σημερινή  βέβαια  κρίση  μπορεί  να είναι  απλώς το  μεταβατικό εκείνο   στάδιο  που  θα  ταρακουνήσει  τους  ηγέτες   και  θα  τους  δώσει  τη λαβή  να   εργαστούν αποφασιστικά   για   τη  δημιουργία   ενός άλλου  μοντέλου   διακυβέρνησης   της    Ευρώπης . Το   ουσιώδες  , ωστόσο  , είναι   να  μη χαθεί  πολύτιμος  χρόνος  στην αναζήτηση  της  κατάλληλης  θεραπείας      , γιατί   μέχρι  τότε   θα έχει  αποβιώσει  στη  συνείδηση   των  πολιτών   η   νοσούσα   Ευρωπαϊκή  ταυτότητα . Και  οι επόμενες  γενιές   θα  έχουν  να διηγούνται  ένα   παραμύθι  με θλιβερό  τέλος .


Τσιαχρής  Κώστας  
15/7/2011